با درود فراوان.به وبلاگ من خوش آمدید.
آدرس وبلاگم خیلی سر راسته!
همون اول حفظ میشید
نام وبلاگ من نگار هست!
به فارسی تایپ کنید نگار
و بعد از اون یه نقطه بگذارید
و به انگلیسی
mahtarin.com
رو بنویسید
به همین راحتی
به همین خوش کلی!
فقط یادتون نره که قبل از mahtarin نقطه بگذارید!
mahtarin.com(نقطه)نگار
خبرنامه
براي اطلاع از آپيدت شدن وبلاگ در خبرنامه وبلاگ عضو شويد تا جديدترين مطالب به ايميل شما ارسال شود
اهل دانشگاهم
روزگارم خوش نیست
جزوه ای دارم ، ژتونی ، سر سوزن پولی
استادانی بهتر از شمر و یزید
یارانی همه از شهرستان
خوابگاهی که همین نزدیکی است ،پشت آن برج بلند.
اهل دانشگاهم !
پیشه ام چت کردن است.
گاه گاهی می نویسم جزوه،می سپارم به پسران
تا به خط ناخوانای من نمره شان تک نشود،
امیدشان سوخت نشود - چه خیالی - چه خیالی
می دانم جزوه نوشتن کاری بس بیهوده است.
خوب می دانم حواسم جای دگر است.
اهل دانشگا هم،
قبله اش آموزش ، جانمازش نوت بوک ، مُهرش خودکار
نخ از پنجره ها می گیرم.
همه ذرات دل من متبلور شده است.
درسهایم را وقتی می خوانم
که جغد بیدار می شود
مرغ و ماهی خوابند.
استاد از من پرسید : چند نمره می خواهی ؟
من از او پرسیدم : اشتغال فردا سیری چند ؟ پدرم استاتیک را از بر داشت و کوئیز هم می داد.
خوب یادم هست
مدرسه باغ آزادی بود. درس ها را آن روز حفظ می کردم در خواب
امتحان چیزی بود مثل آب خوردن.
درس بی رنجش می خواندم.
نمره بی خواهش می آوردم.
تا معلم پارازیت می انداخت همه غش می کردند
و کلاس چقدر جذاب بود و معلم چقدر حوصله داشت.
درس خواندن آن روز مثل یک بازی بود.
کم کمک دور شدیم از آنجا ، بار خود را بستیم.
عاقبت رفتیم دانشگاه ، به محیط خس آموزش ،
رفتم از پله دانشکده بالا ، بارها افتادم. در دانشکده اتوبوسی دیدم یک عدد صندلی خالی داشت.
من کسی را دیدم که از داشتن یک نمره۱۰دم دانشکده پشتک می زد.
دختری دیدم به ترمینال نفرین می کرد. اتوبوسی دیدم پر از دانشجو و چه سنگین می رفت.
اتوبوسی دیدم کسی از روزنه پنجره می گفت «بالاخره پاس شدم»!
سفر از شمال به زاهدان،
بارش اشک پس از نمره تک،
جنگ آموزش با دانشجو،
حمله دانشجویان سر ته دیگ غذا،
غرش نقلیه به جمعیت منتظران،
هجوم درس به مُخ تعطیل دانشجو،
حذف یک درس به فرماندهی رایانه،
فتح یک جایزه به برکت خود زنی
قتل یک نمره به دست استاد،
مثل یک خاطره در آخر ترم،
همه را من دیدم.
اهل دانشگاهم!
اما نیستم دانشجو.
کارت من گمشده است.
من به مشروط شدن نزدیکم،
آشنا هستم با سرنوشت همه دانشجویان،
نبضشان را می گیرم
هذیانهاشان را می فهمم،
من ندیدم هرگز یک نمره۲۰،
من ندیدم که کسی 8 ترمه فارغ شود
من در این دانشگاه چقدر مضطربم.
من به یک نمره ناقابل۱۰خشنودم
و به لیسانس قناعت دارم.
من نمی خندم اگر دوست من می افتد.
من در این دانشگاه در سراشیب کسالت هستم. خوب می دانم کی استاد امتحان می گیرد
اتوبوس کی می آید،
خوب می دانم برگه حذف کجاست.
هر کجا هستم باشم،
تریا،نقلیه،دانشکده از آن من است.
چه اهمیت دارد، گاه می روید خار بی نظمی ها
رختها را بکنیم ، پی ورزش برویم، توپ در یک قدمی است
و نگوییم که افتادن مفهوم بدی است !
و نخوانیم کتابی که در آن فرمول نیست.
و بدانیم اگر سلف نبود همگی می مردیم!
و بدانیم اگر جزوه استاد نبود همه می افتادیم!
و بدانیم اگر نقلیه ای نبود همگی می مانیم
و نترسیم از حذف و بدانیم اگر حذف نبود بیجاره میگشتیم و نپرسیم کجاییم و چه کاری داریم
و نپرسیم که در قیمه چرا گوشت نیست
و اگر هست چرا یخ زده است.
بد نگوییم به استاد اگر نمره تک آوردیم.
کار ما نیست شناسایی مسئول غذا،
کار ما شاید این است که در حسرت یک قورمه سبزی دست پخت مادر ،
شناور باشیم.
/www.persianshik.com
:: موضوعات مرتبط:
ادبی ,
شعر ,
طنز ,
,
:: بازدید از این مطلب : 264
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
